روزای بی حوصلگی مامان...

سلام عزیزم...این چند روزه خیلی بی حوصله ام منو ببخش مامانی که اونجوری که باید نمیتونم برات وقت بذارم...چقد بده که ما آدم بزرگیم با کلی فکرا و غصه های رنگارنگ که نمیذاره اونجوری که دلمون میخواد با تو بچگی کنیم...دلم میخواست یه بچه بودم که میتونستم با فکر و وقت باز باهات بازی کنم و با خنده هات بخندم...همه وقتم ،فکرم و زندگیم مال تو باشه و هیشکی این دنیای قشنگو با حرفا و کاراش خراب نکنه ...منو ببخش که از غمام واست میگم ولی هیچ مادری همیشه بدون خستگی و غم نیست چون مادر بودن یعنی داستان یک دست و 5تا هندونه...باید دختر بودن،همسر بودن،مادر بودن،خانه دار بودن،شاغل بودن رو با هم انجام بدی و همه هم ازت راضی باشن...خیلی سخته دخترم البته قسمت شیرینش تویی عزیزم ولی باور کن بعضی وقتا این وسطای داستان یه جورایی غمگین میشی مخصوصا اینکه نتونی همه ی عزیزاتو از خودت راضی نگه داری...یا اینکه فک کنی نکنه اونجور که باید برات مادر خوبی نیستم!!!این شکنجه آورترین فکریه که میتونی داشته باشی ...نمی دونم میتونم منظورم رو برسونم یا نه ولی دلم میخواست یه کم باهات حرف بزنم که احساس عذاب وجدانم کم بشه...معذرت اگه روی فکرم و حرفام غبار غم نشسته....خوب میشم مامانی تو غصه نخور مامانت اینجوریه بعضی وقتا به فلسفه زندگی به آسمون و زمین گیر میده...ولی ته ته همه ی این غم ها یه دنیا خوشحالم که با همه بدیها و کاستیهام، خدا منو لایق تو دونسته و تو رو مهمون همیشه عزیز قلب من کرده...عاشقتم دخترم...